கண்ணீர் கண்ணீர்

எதயும் தாங்கும் இதயம் என்று யார் சொன்னாளோ அவா அம்மாவை மனசுல வைத்து தான் சொல்லிர்கணும். நினைக்கும்போதே சுரேஷூக்கு மெய் சிலிர்த்தது..எவளோ கஷ்டம், எவளோ பாரம் . எல்லா கஷ்டமும் அவளுக்கே வந்தது போல இருந்தது

சமுதாயத்தின் மூடநம்பிக்கைக்கு இறையாகி,உலகம் தெரியாத சின்ன வயசுல மனம் முடித்துவைத்தார்கள் அவளுக்கு கொஞ்சம் கூட இஷ்டமில்லை ஆனால் ஒரு சொட்டு கண்ணீர் விட வில்லை அப்போது, என் பெரியம்மா சொல்லுவாள். பெருமாள் என்ன தான் கணக்கு போட றாரோ சுரேஷ் பிறந்து சில நாட்களிலேயே அவன் அப்பா தவறி விட்டார் .விதவை என்று பட்டம் சூட்டினார்கள். ஏக பட்ட கட்டுப்பாடுகள் போட்டார்கள்.எதயும் ஒரு பொருட்டாக மதிக்காமல் எவ்வளோவோ சின்ன சின்ன கைததொழில்கள் செய்து படிகவைத்தாள் சுரேஷை. அவனும் நிலமையை புரிந்துகொண்டு நன்றாகவே படித்தான். இப்போது கை நெறய சம்பாதித்தான் அவனது ஒரே கனவு அம்மா என்றுமே கஷ்டப்பட கூடாது என்பது தான் .அவள் எப்பொழுதுமே சிறித்துக்கொண்டே இருக்கவேண்டும் என்பது தான் .

ஆனால் யாராலையும் செய்ய முடியாததை இந்த அபியும் செல்வியும் செய்தார்கள் எப்போதும் இவர்களை கண்டு கண்ணீர் தான் .இந்த மெகா செரியல்களை முதல்ல அழிக்க வேண்டும் என்று நினைத்துகொண்டான் “அம்மா சாப்பாடு போடு” என்றான். “இரு டா, செல்வி சாப்பாடு ல விஷம் வெச்சு டா என்ன ஆகா போர்தோ” என்றாள். பிரமாதம் என்று நினைத்து கொண்டு சாதம் பரிமறிக்கொண்டான்.

p.s : My first tamil post. Please forgive any errors.And all my non-tamil reading junta kindly adjust. 🙂